Καὶ ταῦτα μÎν σου τὰ διὰ ΧÏιστὸν ἄθλα, πανθαÏμαστε, καὶ οἱ ἀγῶνες καὶ τὰ παλαίσματα. Σὺ δὲ καὶ ἔτι Ï€Ïεσβείας á½‘Ï€á½²Ï Ï„Î¿á¿¦ κόσμου ποιοÏμενος, ἀξιόθεε, αἴτησαι καὶ βασιλÎως ἡμῶν á½‘Ï€á½²Ï Ï„Î¿á¿¦ καλοῦ καὶ τὰ πάντα (230) χÏηστοῦ, δοθῆναι τοÏτῳ μήκιστον ζωὴν καὶ παθῶν ὑπεÏÏ„ÎÏαν, ἰλÏος πάσης ὅλως ἀπηλλαγμÎνην, χειÏá½¶ σκεπομÎνην τε τοῦ θεοῦ λόγου, ἀπαλείφουσαν á¼Î¸Î½á¿¶Î½ ἄπειÏα πλήθη, (235) ἡμεÏοῦσαν δὴ χώÏας αá½Ï„ῶν καὶ πόλεις, λαμπÏοῖς Ï„Ïοπαίοις καὶ νίκαις εá½Ï€ÏεπÎσι, πάντων ἀγαθῶν οá½Ïανίων τὴν δόσιν καὶ βασιλείας θεοῦ τὴν κληÏουχίαν· ὅτι αá½Ï„á¿· ΧÏι- στῷ τῷ θεῷ ἡμῶν Ï€ÏÎπει ἡ δόξα, νῦν καὶ εἰς τοὺς (240) ἀτελευτήτους αἰῶνας ἀμήν.